Ps 63, 3

W świątyni tak się wpatruję w Ciebie, bym ujrzał Twoją potęgę i chwalę.

Moje stopy stanęły na górze wysokiej. Tu uczniowie mogli widzieć Cię, Jezu, w pełnej chwale i uwielbieniu. Tak pięknego i jaśniejącego blaskiem jak nigdy jeszcze, by lepiej zrozumieć tajemnice zbawienia. W świątyni mojego serca szukam Twojej obecności, Twojej potęgi i chwały, by Cię uwielbiać i z Tobą być.

Tak dobrze jest być razem z Tobą.

„Radość, gdy mi powiedziano: pójdźmy do domu Pana. Już stoją nasze stopy w twych bramach Miasto Święte.” Fragment pieśni.

Słowa tej pieśni nuciłam chodząc ulicami Jerozolimy. Zastanawiałam się co takiego wyjątkowego jest w tym mieście, że przez wieki jest opiewane?

Że Pismo Święte uświetnia i uświęca zarazem to właśnie miejsce, że staje się symbolem wyczekiwanego raju. Nie mam innego wytłumaczenia, jak tylko to, że sam Bóg wybrał sobie to właśnie miasto, żeby tu dokonały się najważniejsze w dziejach świata wydarzenia – Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie naszego Pana, Jezusa Chrystusa. A razem z tymi wydarzeniami Niebo otworzyło się dla człowieka.

Nie mogę pojąć, że w miejscu, na którym klęczę wpatrzona w Krzyż jest właśnie tym miejsce, gdzie zostałeś zabity, Jezu. Że te skały, które widać pod szybą, ociekały Twoją Najświętszą krwią i wchłonęły grzechy tego świata. Czuję i widzę całą swoją nędzę i słabość. Moją ludzką kruchość i biedę i widzę na Krzyżu Ciebie, który mając w swoich rękach władzę nad całym światem stałeś się mi bliski w cierpieniu, niczym najserdeczniejszy przyjaciel. Zdecydowałeś się stać się tym samym, czym ja jestem i nosić ze mną wszystko, bo kochasz mnie.

Ps 42, 2-3a.

Jak łania pragnie wody ze strumieni tak dusza moja pragnie Ciebie Boże. Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego.” 

Ps 42, 8a.

„Głębia przyzywa głębie hukiem twych potoków.”

Jedno ze źródeł Jordanu. Żeby dojść do wodospadu, schodzimy w dół po zawiłej ścieżce, piaszczystej, z kamieniami. Nic jeszcze nie widać. Wszystko zasłonięte zielonymi drzewami, ale słychać kojący dźwięk wartko płynącej wody, która rozbudza pragnienie rozgrzanego od słońca ciała. Łaknę choćby kilku jej kropelek, żeby zaspokoić upalne pragnienie. I myślę, jak wielki jest Bóg, jaka cudowna i niezgłębiona jest jego mądrość. Wszystko co uczynił, uczynił, by pojąć i zrozumieć czym On sam jest dla człowieka, dla duszy ludzkiej i czym człowiek bez Niego.

Ps 63, 2.

„Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam, Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody.” 

Przede mną widok ogromnej pustyni Judzkiej. Wyschniętej od palącego słońca, spękanej z braku wody, usypanej kamieniami. Widok nędzny i ubogi. A jednak to właśnie ten krajobraz był natchnieniem dla króla Dawida. Obrazem, który wiele mówi o jego duszy i o mojej. Wyschniętej, spękanej i spragnionej obecności Boga. Pustynia Judzka.

Z pozoru nicość i nędza. Ale w rzeczywistości zaskakująco urodzajna, bo gdy spada deszcz zamienia się w żyzną zieloną krainę, przez którą woda płynie z wielką siłą gasząc pragnienie ziemi, lecząc spękane miejsca, oczyszczając z kamieni i przynosząc życie. Boże, niech łaska Twojej obecności rozleje się w pustyni mojej duszy i da jej życie. Niech Twoja miłość zapuści w moim wnętrzu korzenie urodzaju.