Flp 2,1-4;Ps 131,1-3;Łk 14,12-14

CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO PROSIĆ O WYOBRAŹNIE MIŁOŚCI

Łk 14, 12-14a

Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć.

Potrzebujemy wzrastać w miłości, aby czynić miłość najbliższym. Często z bólem stwierdzamy, że tak naprawdę nie znajdujemy osób, które czynią dla nas dobro jako wyraz miłości. Wielokrotnie zdarza się i tak, że sami nie widzimy potrzeb innych. Aby czynić miłość bezinteresownie potrzebujemy wzrastać w miłości. Potrzebujemy prosić o wyobraźnię miłości.

Czy dostrzegasz potrzeby innych: z rodziny, osób z sąsiedztwa? Czy prosisz o wyobraźnię miłości?

Pomódl się: Jezu, dziękuję Ci za wyobraźnię miłości. Dziękuję za dostrzeganie potrzeb innych.

Flp 2,5-11;Ps 22,26-3;Łk 14,15-24

CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO DEMASKOWAĆ SWOJĄ NIEWDZIĘCZNOŚĆ

Łk 14, 16-20

Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadeszła pora uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: „Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe”. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: „Kupiłem pole, muszę wyjść je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Drugi rzekł: „Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Jeszcze inny rzekł: „Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść”.

Na ucztę na ogół nie zaprasza się przypadkowych ludzi. Zapraszamy tych ludzi, z którymi chcemy podzielić się swoją radością i hojnością. Ślepota i niewdzięczność ludzi zaproszonych rodzi gniew, ból i zanik dobra, które otrzymywali. Bóg żywy wpisał pewne prawo duchowe w życie człowieka: dobro, za które się nie dziękuje, zanika.

Czy dostrzegasz swoją niewdzięczność? Wobec kogo? Jak chciałbyś temu zaradzić?

Pomódl się: Jezu, dziękuję Ci, że pozwalasz mi dostrzegać moją niewdzięczność. Dziękuję Ci za dar wdzięczności.

Flp 2,12-18;Ps 27,1-14;Łk 14,25-33

CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO WYRAŻAĆ SWOJE PRAGNIENIA

Łk 14, 26-27

Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.

Bóg żywy oczekuje od nas radykalności. Nie chce od nas połowicznego zaangażowania. Jeżeli mamy odwagę, to przyjdźmy do Jezusa i powiedzmy Mu: „Jezu, nie potrafię całkowicie się Tobie oddać, nie oznacza to, że nie chciałbym do Ciebie całkowicie należeć. Przyjdź i uzdolnij mnie do radykalności, aby należeć całkowicie do Ciebie”.

Czy potrafisz wyrażać swoje pragnienia Jezusowi? Czy jesteś człowiekiem radykalnym?

Pomódl się: Jezu, dziękuję Ci, że masz moc uzdolnić mnie do radykalności. Dziękuję, że mogę całkowicie należeć do Ciebie.

Flp 3,3-8;Ps 105,2-7;Łk 15,1-10

CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO PROSIĆ O DAR SZUKANIA BOGA

Łk 15, 8-9

Jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”.

W życiu warto szukać Boga, aby doświadczać zwykłej satysfakcji i radości. Dar szukania, to jeden z niezwykle ważnych darów, o które potrzebujemy prosić. Życie stale nam funduje jakieś problemy do rozwiązania. Szukanie Bożych rozwiązań rodzi rozwój i pozwala przekraczać nasze ograniczenia. Potrzebujemy prosić o Boży dar szukania.

Czy swoje problemy rozwiązujesz czy zamiatasz pod dywan? Czy prosisz o dar szukania?

Pomódl się: Jezu, dziękuję Ci za dar szukania. Dziękuję za problemy w życiu, które zmuszają mnie do szukania i zarazem do rozwoju.

Ez 47,1-12; Ps 46,2-9;1 Kor 3, 9-17; J 2,13-22

CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO DEMASKOWAĆ WŁASNE INTERESY

J 2, 13-15

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie, oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał.

Świątynia i sprawy Ojca były dla Jezusa najważniejsze. Nie mógł zdzierżyć pobożnych Żydów kupczących, zainteresowanych jedynie swoimi interesami i to w świątyni. My także często załatwiamy wyłącznie swoje interesy, nie widząc dalej niż „czubek własnego nosa”. Potrzebujemy zauważyć potrzeby innych. Potrzebujemy zobaczyć sprawy królestwa Bożego, bo inaczej nigdy Jezus nie będzie w naszym życiu najważniejszy.

Czy dostrzegasz innych wokół siebie? O kim ostatnio pomyślałeś składając życzenia lub kupując symboliczny prezent? Co uczyniłeś dla królestwa Jezusa?

Pomódl się: Jezu, dziękuję Ci, że pozwalasz mi dostrzegać Ciebie i innych wokół siebie. Dziękuję, że mogę służyć Twojemu Królestwu.

Flp 4,10-19;Ps 112,1-19;Łk 16,9-15

CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO BYĆ WIERNYM W MAŁYCH RZECZACH

Łk 16,10

Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w bardzo małej sprawie jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie.

Nawyki rodzą się przez powtarzanie tej samej czynności. Jeżeli człowiek jest niewierny lub nieuczciwy w małych sprawach, to będzie niewierny lub nieuczciwy w dużych. Potrzebujemy cenić i pielęgnować „małą” wierność i uczciwość. Nie od kozery polskie przysłowie powiada: Od rzemyczka do koniczka. Prośmy zatem Jezusa o wierność i uczciwość w prostych czy wręcz banalnych sprawach.

Czy jesteś wierny i uczciwy w małych sprawach, np. kasowaniu biletu w autobusie, oddaniu złotówki pani w kasie, która wydała nam za dużo?

Pomódl się: Jezu, dziękuję Ci, że uczysz mnie uczciwości w małych sprawach. Dziękuję, że w ten sposób uczysz mnie dobrych wyborów.